O ¶νθρωπος Που Γελά
O μεγαλύτερος γιος του Aνθρώπου Που Γελά είναι συλλέκτης. Παλαιών περιοδικών, ηρώων καικατορθωμάτων.
O μεγαλύτερος γιος του Aνθρώπου Που Γελά κι ενίοτε Δακρύζει ανοίγει και τρυπάει με τις
φτερούγες του τον θαυμαστό καινούργιο γενναίο μας κόσμο «και κινείται με απλωτές στο
μέλλον», όπως λέει χαμογελώντας ο μικρότερος γιος του Aνθρώπου Που Γελά κι ενίοτε
Δακρύζει.
Δεκέμβριος του 2000?
Tώρα που τελειώνει ο Aιώνας!
Kι ας βιάστηκαν να τον ξαποστείλουν ένα χρόνο νωρίτερα ―πέρσι― οι Έμποροι των Δίφραγκων.
***
Δεκέμβριος του 2000?
Kι αίφνης: «4 TPOXOI, τεύχος 20, Mάιος 1972, Δραχμαί 10»
Kαι μέσα, στην ταυτότητα: «Έτος Δεύτερο»
Έναστρες λέξεις. Kαι η μυρωδιά του παλιού χαρτιού. Eίμαι, το 1972, δεκαεφτά χρονώ με
Aλαίν Nτελόν στο επαρχιακό μας σινεμά, χούντα, τα πρώτα ουζάκια, παράνομο Θεοδωράκη κι
ένα «φιατάκι» του γέρου μου να το κλέβω-α, και μια φράση «σα φιατάκι στον ανήφορο» που
κυκλοφορούσε τότε στην οικογένεια για να περιγράψει τις δυσκολίες και τα ζόρια ― ακόμα
κολλημένη στο μυαλό μου, ακόμα να τη λέω?
? σήμερα, 45 χρονώ, με τον μικρότερο γιο μου στα 17, όπως εγώ το 1972, «4 Tροχοί, τεύχος
20, Mάιος 1972, Έτος Δεύτερον, Δραχμαί 10»
Mε γράμματα χειροποίητα από «λετρασέτ» στο εξώφυλλο, επαναστατικά για το ντιζάιν της
εποχής, και τον Kώστα Kαββαθά στο «Eν Λευκώ» να γυρίζει στα δικά του παιδικά, το 1947!
«Kινγκ οβ δη ρόουντ»!
Ήταν, λέει, 8 ή 9 ετών και «χάζευε το μέλλον», το ιλουστρασιόν χαρτί, την τετραχρωμία, τα
Mάκιντος, ίσως την ήττα του Aνθρώπου, απ' τον ?νθρωπο, ίσως όμως και τη Nίκη που πάντα
γυρεύει μια Bηθλεέμ να ξαναγεννηθεί?
-----------------------------------
«Έξω απ' το σπίτι ήταν πεταμένο ένα παλιό αυτοκίνητο. Mε ένα D στους τροχούς?»
Ίσως «Dogde», Nτόιτς, όπως λέγαμε τα αγγλοαμερικάνικα φορτηγάκια, ξεμεινεμένα τα
περισσότερα απ' τους στρατούς της κατοχής, της απελευθέρωσης και του εμφυλίου, με τα
οποία
οι πατεράδες μας, σωφεραίοι και φορτηγατζήδες, κυνήγαγαν τις «Δραχμάς 10» να τις φέρουν
στο σπίτι?
Tώρα που τελειώνει ο Aιώνας.
Δεκέμβριος του 2000?
Tώρα που πέταξαν οι «Πρώτες Φορές»! Που χιλιάδες σελίδες πέταξαν κι αυτές με θυμωμένα
NSU, Pενώ Aλπίνες και Φιατάκια 127 καίγοντας πίσω τους λάδια, την τρίτη κλίση, την ?νοιξη
του 1972, τις «μεγάλες μαύρες Nταίμλερ στα πράσινα χωράφια πίσω απ' τον Φάρο στο Ψυχικό»
αλλά και τα φυλαχτά που φόρεσαν, άλλος σφυροδρέπανο, άλλος σταυρό και άλλος όνειρο, άγιοι
και πιτσιρικάδες, καταραμένοι κι αλαφροΐσκιωτοι, ποιητές και άγνωστοι στρατιώτες.
Έμειναν όμως, Kώστα μου, εκείνα τα «δύο τεράστια φανάρια»! Που έγραφαν επάνω «Kινγκ οβ δη
ρόουντ».
Kαι φέγγουν ακόμα!
Tον δρόμο στα βουνά των Kενταύρων. Tις νυχτερινές διαδρομές των ονείρων. Φέγγουν σαν τα
μαύρα, ή μελιά, ή γαλάζια, ή πράσινα μάτια Tης! Φέγγουν την αέναη ανάβαση του Kύρου και
την αέναη κατάβαση των Mυρίων.
Φέγγουν το «θάλαττα-θάλαττα» του Aιώνα που έρχεται. Φέγγουν, όταν το 1947-'48 σμίγει με
το 1972, το 1984, το 1955, το 1940 και το 2000!
Όταν οι χρονολογίες έχουν κάτι να πουν και παίρνουν νόημα οι διαδρομές! Oι γρήγορες· και
οι δύσκολες· οι αργές και η ρομάντζα· και οι ζημιές και τα λάθος μοντέλα?
Ένας Aιώνας φεύγει, μια Xιλιετία έρχεται! Kαι μεις τρέχουμε με 180 km την ώρα απλωτές,
στο θαυμαστό γενναίο κόσμο του μέλλοντος, ήδη τρεις με τέσσερις γενιές σελίδες, με δυο
«τεράστια φανάρια» τσαγανό και την αγάπη μας για τον κόσμο, φυλαχτό!
Γεια σου, Kινγκ οβ δη ρόουντ Kώστα, Φίλε μας!